Wat ik deed was vooral de schijn ophouden...

Over mij:

Eindelijk erkenning!!!

Dat was mijn eerste stap naar rouw begeleiding en ik ben hem nog steeds dankbaar dat hij zich niet uit het veld liet slaan en durfde door te prikken, om al die opgekropte woede, angst, gemis en verdriet aan te gaan. Ik had gewoon pijn in heel mijn lijf, voelde me leeg en liep met mijn ziel onder de arm. Ik zag er niet alleen uit als een zombie, ik voelde me ook net een zombie, met een harnas om. Om maar vooral niet te voelen, bang om niet onderuit te gaan.

Het jarenlang door gaan en het monster niet onder ogen durven zien, kostte mij op den duur zoveel energie en daar ging mijn gezondheid aan ten onder. Het ergste was, ik had het niet eens in de gaten, ondanks dat ik me zwaar voelde, ontheemd, van mezelf verwijderd en met een dicht geknepen keel zat. Nog was ik geneigd er overheen te stappen.
En toch was ik hier zo klaar mee, er moest iets mee gedaan worden.

Gelukkig heeft die aangereikte hulp mij echt gezien in mijn verdriet en maakte iets los in mij.Langzaam kwam ik tot mezelf en voelde me lichter, gezonder, en meer open naar mezelf en anderen. Ik durfde mijn verdriet te omarmen en volop te leven.

Die holle blik en krampachtige glimlach is nu verleden tijd, ik neem mezelf serieus in hoe ik me voel en wat ik nodig heb. Ik kan me veel beter ontspannen, voelen hoe het met me gaat en daarnaar handelen. Letterlijk het harnas uitgedaan.

Mijn man en kinderen zijn me dierbaar en die hebben zeker bijgedragen aan de fijne relatie die we nu met elkaar hebben.
Ik ben het echt aangegaan en dat wens ik iedereen toe.