Rouw, hoe deden we dat thuis?
Zie je ze ook staan, de advertenties in de krant bij vraag en aanbod, waarin een tweede knuffel voor (klein) kind wordt gevraagd.
Ik weet het nog goed tijdens een vakantie met man en kinderen. We gingen weer naar huis na een fijne vakantie in het buitenland, toen onze vierjarige dochter in het vliegtuig naar Duck, haar knuffel eend vroeg. Deze sleepte ze overal mee naar toe en lag ook altijd bij haar in bed.
Ik voelde meteen een steek in mijn maag en ik had zo`n vermoeden dat we die waren vergeten. Ik had de knuffel ook helemaal niet meer gezien. Ik hoor me nog zeggen dat deze wel in de koffer zou liggen en dat ze moest wachten tot thuis.
Ze kleurde weer verder en was gerustgesteld.
Bij thuiskomst pakte ik de koffers uit en kwam steeds meer tot het besef, dat we deze in het appartement hadden laten liggen.
Niet gedacht dat ik me zo beroerd kon voelen, voor je kind over het kwijtraken van haar knuffel.
Ik voelde me gewoon bezwaard toen ik tegen haar zei: ”Hij is echt weg…deze moet nog in het appartement liggen.” Ik zag de tranen over haar wangen lopen en ze moest zo huilen. Ik pakte haar vast en liet het toe zonder te zeggen: “Oh het valt wel mee, we kopen wel een andere…
En toch wilde ik het leed bij haar verzachten en heb alles afgezocht naar een zelfde knuffel eend en ik wilde ook wel van mijn schuldgevoel af, want ergens vond ik ook dat ik niet goed had opgelet…
Ook dit is lijden om iets dat er niet meer is. Zo klein en ik was hier al geneigd om van de pijn weg te gaan. Ik wilde leed voorkomen en alvast een klaar hebben staan.
Dus die advertenties in de krant, tja ik kon me er wel iets bij voorstellen. Ik betrapte mezelf ook op de gedachten van: “Had ik er toentertijd maar twee gekocht”
Maar nee, Ik denk niet, dat die plek opgevuld kan worden met een nieuwe.
Het is toch een verdiende plek van verlies, die rouw verdiend, hoe klein het ook lijkt voor een ander.
Herken je dit?
0 reacties