Iedereen heeft er wel een gevoel bij als ik zeg dat ik werk als rouwtherapeut. Zo van: “Goh is dat niet zwaar. Dat is altijd verdriet. Dat je dat kunt!”
En dat typeert hoe we met dood omgaan.
Rouwbegeleiding
Rouw, hoe deden we dat thuis?
Zie je ze ook staan, de advertenties in de krant bij vraag en aanbod, waarin een tweede knuffel voor (klein) kind wordt gevraagd.
Ik weet het nog goed tijdens een vakantie met man en kinderen
Doodgewoon, ook al is het ongemakkelijk…
En dan zie ik de transformatie en ik word blij als ik haar na een aantal sessies al anders binnen zie komen.
Van ik elkaar gekrompen, voorovergebogen, huilend met harde lijnen in haar gezicht naar een vrouw met de schouders recht, stevige pas, mij aankijkend zachte lijnen in haar gezicht. In het gesprek is het fijn om de energie van de overledene te voelen en erover te kunnen praten.
Het leek of ze niet in de gaten hadden dat ik erbij was
Het was vroeg op een avond dat mijn vader werd gebeld door mijn tante. Hij werd vaker gebeld om ervoor te zorgen dat zijn broer Henk rustig zou zijn na behoorlijk wat alcohol te hebben genuttigd.
Maar dit keer voelde het anders, een beetje geheimzinnig en vreemd
